به گزارش خبرگزاری فارس، مارکوس نویمایر، هافبک سوئیسی سابق استقلال مصاحبه ای تفصیلی با سایت «spox» آلمان انجام داده است.

این هافبک سوئیسی در بخشی از گفت و گوی خود درباره تجربه حضورش در ایران زیر نظر وینفرد شفر، اظهار داشت: استقلال هواداران زیادی داشت. این تیم در ایران 40 میلیون هوادار داشت و در هر بازی خانگی نزدیک به 80 تا 90 هزار هوادار به ورزشگاه می آمد. بازی در استقلال شبیه به بازی در بارسلونا بود. همه در شهر تهران من را می شناختند. همچنین چون من تنها فرد بور در کل کشور بودم به راحتی من را می شناختند. در آن زمان برایم گشت و گذار داخل شهر و رفتن به رستوران خیلی سخت بود. آنجا طبیعی بود که هوادار از دست شما بگیرد و تقاضای عکس سلفی داشته باشد. در ابتدا برای من این رفتارهای هواداران قابل قبول نبود ولی رفته رفته عادت کردم.

هافبک سوئیسی درباره اختلاف زندگی در آلمان با ایران، گفت: در ایران دین نقش کلیدی در زندگی افراد دارد. اکثر فوتبالیست ها در ایران قبل از بازی نماز می خوانند یا قبل از بازی یا در بین دو نیمه دعایی را می خوانند. بازیکنان حرفه ای در آنجا مقید به دین هستند و تمام برنامه ریزی های مسابقات فوتبال نیز بنا به مناسبت های دینی تنظیم می شود تا با این مراسم تداخلی نداشته باشند.

نویمایر ادامه داد: تنها یک تفاوت فرهنگی میان آلمانی ها با ایرانی ها وجود نداشت. برای نمونه من بعد از اولین بازی خودم برای استقلال به خاطر تتوی دستم به کمیته اخلاق فوتبال فراخوانده شدم. قبل از آن اصلا به این چیزها فکر نمی کردم و به صورت طبیعی با لباس آستین کوتاه در بازی حضور پیدا کرده بودم. در کمیته اخلاق به من تذکر دادند که باید تتوی خودت را بپوشانی. به همین خاطر بعد از آن تتو خودم پوشاندم. شما وقتی در فرهنگ های دیگر فوتبال بازی می کنید باید قوانین آن را نیز بپذیرید.

هافبک سوئیسی درباره هماهنگی اش با تیم گفت: واقعا کار سختی داشتم چون 90 درصد همبازی هایم حتی یک کلمه هم انگلیسی صحبت نمی کردند. همچنین جوی در تیم حاکم بود که من به عنوان بازیکن خارجی پول بیشتری از بازیکنان داخلی گرفتم. همچنین این رفتارها برای وینفرد شفر نیز آسان نبود. در همه حال شما خارجی به شمار می آمدید و هیچ کس دوست نداشت بهترین باشید.

نویمایر درباره دلیل حضور کوتاه مدتش در استقلال عنوان کرد: از ایران به تنهایی خارج شدم چون می خواستم بار دیگر در کنار خانواده ام در سوئیس زندگی کنم. به همین خاطر این تصمیمی که گرفتم خوشحالم چون آنجا تنها بودم.